Een baby op de achterbank

Lieve allemaal,

Het wordt weer tijd dat ik mijn vingers eens even wat typewerk laten doen! Dat zijn ze haast niet meer gewend, met al het schrijfwerk dat in het ziekenhuis moet gebeuren... Daarover gesproken: ik sta sinds een ruime week niet meer op de gynaecologie-afdeling, maar op de verloskamers! Ik ben erg blij dat ik even 3 weken heb kunnen wennen aan en inkomen in het Surinaamse zorgsysteem op de afdeling, maar was ook erg gelukkig toen ik naar de verloskamers toe mocht. Hier kan ik gaan doen waar ik stiekem eigenlijk voor gekomen ben en het meeste zin in heb: baby's vangen! Hoewel ze zich niet altijd laten vangen... Dit werd mij op mijn tweede dag op de verloskamers al duidelijk, toen er een radeloze taxichauffeur de afdeling op kwam gelopen: 'Help, een baby!'. Nu is dat op de verloskamers natuurlijk niet heel gek, dus ik keek hem een beetje niet-begrijpend (en ongetwijfeld nogal dommig) aan, wat maakte dat hij doorhad dat hij even iets meer uitleg moest geven. 'Er bevalt een vrouw in mijn taxi!' OOOOH, ZEG DAT DAN! Ik stond al in de startblokken voor een sprintje naar de voorkant van het ziekenhuis, maar wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest meenemen/pakken/regelen/doen. Dus ik rende naar de dichtstbijzijnde verloskundige om haar hulp te vragen, en ze keek alsof ze water zag branden (mensen die rennen zijn blijkbaar een zeldzamere verschijning dan mensen die in een taxi bevallen). Ze pakte in alle rust een partusset en een rolstoel, en liep in een relaxed tempo naar de voorkant van het ziekenhuis. Daar zat onze patiënte, op de achterbank, met haar rug tegen de binnenkant van een van de portieren aan, met een gezond kind tussen haar benen. Ter plekke hebben we toen de navelstreng doorgeknipt, en moeder van taxi naar rolstoel geholpen met haar kind in haar armen. Moeder en kind maakten het goed, en kon ik dat ook maar van de taxichauffeur zeggen... Die had volgens mij geen idee wat hem zojuist overkomen was, en stond ook niet echt te popelen om zijn achterbank eens even grondig schoon te maken. Ik ben erg benieuwd hoe hij de rest van zijn dag heeft beleefd, haha!

Op de verloskamers is het verder de bedoeling dat ik eerst 3 bevallingen zie, om vervolgens stapje voor stapje steeds meer zelf te mogen en kunnen doen. Dit ging eigenlijk voorspoedig: vorige week woensdagochtend had ik al 3 bevallingen gezien, en 's middags heb ik mijn eerste Surinaamse bevalling zelf gedaan! Een aantal dingen gaan echt heel anders dan in Nederland, maar de grote lijnen (kind bevindt zich in moeder --> kind moet naar buiten en het liefst op een beetje een soepele manier --> kind bevindt zich buiten moeder) zijn wel hetzelfde. Deels is het dus echt wennen, maar het blijft die prachtige gebeurtenis die me elke keer weer kippenvel bezorgt. Over de verschillen tussen Nederland en Suriname zal ik een andere keer wat uitgebreider uitweiden! 

Genieten van het land en de omgeving hoort er gelukkig ook nog steeds bij. Afgelopen weekend was ik op zaterdag met mijn huisgenootje Marie op pad in de omgeving. We zijn de Surinamerivier opgegaan met een bootje, om een aantal plantages in de buurt van Paramaribo te bekijken, dolfijnen te spotten en dingen te leren over de omgeving. We hadden een nogal interessante gids, een man van in de 50 die er nogal enthousiast van werd om 2 blanke meisjes te begeleiden... Aan het eind van de dag vielen onze oren er bijna van af, zó veel vertelde die man, terwijl hij ondertussen geen gelegenheid voorbij liet gaan zonder even lekker aan ons te zitten. Niet zo prettig als je, zoals ik, nogal gesteld bent op je persoonlijke ruimte hahaha, maargoed, we hebben wel van alles geleerd en gezien! Zo hebben we een kaaiman en een landschildpad vastgehouden, die per ongeluk verstrikt waren geraakt in een visnet van onze gids die ook plantagebewoner was, en heel veel dolfijnen gezien die vrolijk aan het rondzwemmen waren en zelfs af en toe omhoog kwamen springen! Heel bijzonder en mooi om dit mee te maken. Ook heeft de gids veel uitleg gegeven over de omgeving en het verleden op de plantages. Heftige verhalen waren dit! Zo vertelde hij dat er nog een authentieke suikerpot stond op zijn plantage (zie de foto's), waar slaven vroeger suiker in moesten bereiden. Deden ze dit echter niet goed, dan verbrandde de hele boel en kon alles weggegooid worden. Slaven die een fout maakten bij het bereiden van de suiker, werden zonder genade met een lichaamsdeel of in hun geheel in die pot gegooid. Mijn maag draaide zich om, de spatten karamel die ik bij het kokkerellen wel eens op mijn handen heb gekregen stelden dus helemaal niks voor! Zeer indrukwekkend...

Goed, ik ben alweer lekker moe dus d

it blogje is een beetje een korte! Maar ik heb nog genoeg ervaringen om over te schrijven, dus dat komt een andere keer!

Een dikke brasa vanuit Paramaribo!