Baby Annabel

Lieve allemaal,

Twee weken op de verloskamers zitten er alweer op! En ik doe deze weken echt precies wat ik leuk vind en waarvoor ik naar Paramaribo ben gekomen: bevallingen in goede banen leiden. En dat gaat gelukkig erg goed, ik ben heel tevreden hoe de afgelopen twee weken zijn gegaan. Zoals ik eerder schreef moest ik eerst 3 bevallingen zien voordat ik zelf mocht gaan handelen, en het is natuurlijk altijd even afwachten of je dan geluk hebt en snel die bevallingen ziet, of dat je daar lang op moet wachten. Bij mij ging het gelukkig snel, en inmiddels heb ik al 6 bevallingen zelf begeleid (met daarbij de ene keer iets meer ondersteuning dan de andere keer, afhankelijk van de verloskundige bij wie je bent ingedeeld). Ik ben heel blij dat ik hier deze ervaring op kan doen, omdat dit er voor zorgt dat ik me steeds zekerder voel over mijn eigen handelen tijdens zo'n belangrijk en spannend moment. De kers op de taart was voor mij afgelopen vrijdag, toen er een vrouw beviel en zij haar kindje 'Annabel' bleek te gaan noemen. Dit was echt een kippenvelmomentje, dat ik de geboorte van een naamgenote had mogen bijwonen! 

Vanaf vandaag ben ik ingedeeld om ook in de diensten te gaan werken. De komende weken heb ik dus afwisselend avonddiensten en nachtdiensten (en ook enkele weekenddiensten), en ik ben benieuwd hoe dat gaat zijn! De groep mensen met wie je tijdens zo'n dienst werkt is natuurlijk een stuk kleiner, en ik heb gehoord dat het heel gezellig kan zijn. Ik ben dus erg benieuwd wat ik hier weer allemaal voor ervaringen op ga doen, en ik denk dat de weken op de verloskamers dan in een mum van tijd voorbij gaan zijn. 

Ondertussen kijk ik nog steeds mijn ogen uit in het ziekenhuis en op de afdelingen. De verloskamers bevinden zich aan de overkant van de straat, tegenover de hoofdingang van het ziekenhuis (waar de OK's, de NICU en de spoedeisende hulp zijn). Jullie kunnen je misschien wel voorstellen wat voor problemen dat op kan leveren tijdens spoedsituaties op de verloskamers... Daarnaast komt het met enige regelmaat voor dat hoogzwangere vrouwen binnenkomen om te bevallen, die nooit een echo of een andere controle van de zwangerschap hebben gehad en nog nooit in het ziekenhuis zijn geweest. Hoewel ik over het algemeen verrassingen best kan waarderen, vind ik dit vaak iets teveel van het goede. Je hebt namelijk geen idee wat je gaat aantreffen: krijgt moeder één kind, of misschien wel een tweeling? Heeft het kind aangeboren afwijkingen, is er direct actie nodig van de kinderarts (die zich in het andere gebouw bevindt)? Hoe groot of klein is het kind? Hoeveel weken is de moeder al zwanger? Heeft moeder ziektes die een gevaar kunnen zijn voor het kind of de zorgverlener? Etcetera. 

In Nederland zie je daarnaast bij het overgrote deel van de bevallingen dat de partner aanwezig is tijdens de bevalling. Hier is het eerder een uitzondering als er een partner aanwezig is op de verloskamer: óf de man in kwestie wacht liever buiten de kamer, óf hij is überhaupt niet in beeld. De partners die wel aanwezig zijn op de verloskamers waren overigens ook niet echt een toevoeging voor het hele proces. Ze stonden in de hoek van de kamer, bij de deur, te kijken alsof ze gedwongen werden om een horrorfilm te bekijken (wat in hun ogen misschien ook wel zo is, haha). Een bron van steun voor hun vrouwen vormden ze hiermee totaal niet. Eén van de verloskundigen riep nog een keer naar zo'n man: 'Geef haar wat lobi!' (= geef haar wat liefde), maar ook dat mocht niet baten. Gelukkig gingen hun vrouwen onverstoorbaar door met puffen en persen, alsof ze niet anders gewend waren van hun partners. 

Een ander groot verschil is de gemiddelde leeftijd waarop vrouwen hun eerste kind krijgen, en het aantal kinderen dat de vrouwen hier op de wereld zetten. Vrouwen van mijn leeftijd hebben vaak al minimaal 2 kinderen thuis. Tienerzwangerschappen komen erg veel voor, en ik heb in de afgelopen twee weken al meerdere vrouwen gezien die meer dan 10 kinderen hebben gebaard. Zoals een verloskundige me vertelde: als die vrouwen binnenkomen met volledige ontsluiting moet je snel zijn, want als deze vrouwen 1 keer hoesten, zijn ze al bevallen! En zo gaat het ook echt. Afgelopen donderdag had ik een vrouw die voor de elfde keer zwanger was van een relatief klein kindje, 9 centimeter ontsluiting had (10 centimeter is volledig) toen ik haar toucheerde, en die even ging persen zodat ik kon kijken wat er zou gebeuren. Nou, 20 seconden later had ik haar baby vast! Ik was met stomheid geslagen, want huh? Ze had toch nog niet eens volledige ontsluiting? De verloskundige had gelijk: bij deze vrouwen kan het érg snel gaan, hahaha!

Vanavond ga ik beginnen in de nachtdienst, en ik ben erg benieuwd hoe dat gaat zijn. Ik hou jullie op de hoogte! En ik heb nog wat random foto's van de afgelopen week geüpload, veel kijkplezier :)

Liefs,

Annabel