Dansen op de OK

6 oktober 2019 - Paramaribo, Suriname

Lieve allemaal,

Wauw, zoals te verwachten was heb ik in mijn eerste week zo veel meegemaakt dat ik nauwelijks weet waar ik moet beginnen. Toch ga ik een dappere poging wagen om zoveel mogelijk van mijn ervaringen op te schrijven, en dit ook een beetje op een (chrono)logische manier. Of dit ook echt lukt? Tja, dat oordeel is aan jullie... ;)

Mijn coschap hier in Suriname gaat bestaan uit 12 weken bij de gynaecologie, en is opgesplitst in 3 weken afdeling, 5 weken verloskamers, 2 weken poli en 2 weken kindergeneeskunde. Ik heb nu dus 1 week afdeling er op zitten, en heb nog 2 weken te gaan. De gynaecologie-afdeling van het AZP heeft een beddencapaciteit van ongeveer 40 vrouwen, en is daarmee behoorlijk groot in vergelijking met wat ik gewend ben in Nederland. Er staat 1 zaalarts op de afdeling die verantwoordelijk is voor het beleid bij deze vrouwen, en een aantal coassistenten. Afgelopen week stond ik samen met 3 Surinaamse 'se-co's' (senior-coassistenten, die dus al een jaar coschappen hebben gelopen) en 1 Surinaamse 'ju-co' (junior-coassistent, die is dus net begonnen), en de komende twee weken staan we met zijn drieën (twee se-co's en ik). Op de afdeling is het onze taak om nieuwe patiënten op te nemen en in kaart te brengen, infuusjes te prikken, lichamelijk en gynaecologisch onderzoek te doen en af en toe ook ontslagbrieven te typen. De turnover op de afdeling is erg hoog, er zijn elke dag operaties en dus elke dag veel nieuwe opnames en ontslagen. Dat maakt dat er (erg) veel te doen is, in elk geval afgelopen week! Nu begreep ik wel van mijn mede-coassistenten dat het een erg drukke week was. De normale werktijden zouden van 7 uur 's ochtends tot ongeveer 15u 's middags moeten zijn, maar ik was deze week drie keer rond half 5, één keer rond half 4 en één keer rond half 7 (en dat was zelfs op vrijdag...) klaar. Dit waren wel echt lange pittige dagen, zeker omdat het mijn eerste week was en ik nog aan van alles moest wennen! Ik hoop dus dat het komende week wat rustiger is, maar zo niet, dan ga ik dat ook wel weer overleven.

Naast het afdelingswerk is het de bedoeling dat er elke dag ook een coassistent op de operatiekamers aanwezig is. Afgelopen vrijdag stond ik voor het eerst op OK, met een overvol OK-programma. Van 8-15u werd er geopereerd: een baarmoederverwijdering, drie keizersnedes (waarvan twee bij een tweeling!), een cerclage (het plaatsen van een bandje rond de baarmoedermond bij een zwangere vrouw in de hoop dat ze niet vroegtijdig gaat bevallen) en een eierstokverwijdering! Het ging echt in een enorm tempo, dus ik was erg onder de indruk. Daarna moesten er nog 5 nacurettages worden gedaan bij vrouwen die een incomplete miskraam hadden gehad, en daar zijn we van 4 tot half 6 nog mee bezig geweest. Al met al dus een hele lange dag, en wat een ervaringen op de OK! Allereerst was ik dus echt ondersteboven van het tempo, maar ik heb me laten vertellen dat het meestal rustiger gaat omdat het OK-programma dan een stuk minder vol is. Verder was het erg interessant om te zien wat voor materialen en middelen er gebruikt worden, en hoe anders de OK's er uit zien dan in Nederland. Er is gelukkig airco op de OK (in tegenstelling tot op de afdeling, waar ik af en toe uit m'n witte jas drijf van de hitte), en de apparatuur is duidelijk ouder dan in Nederland. Ook zien de OK's er niet zo superstrak uit als in Nederland, en wordt er iets minder streng gelet op steriliteit. Dit was wel in mijn voordeel: als je in Nederland als co niet steriel mag staan (dus niet 'aan tafel' mag staan en mee mag doen met de operatie) moet je enorm veel afstand houden van het operatiegebied, maar hier mag je behoorlijk dichtbij komen zodat je toch goed mee kan krijgen wat er gebeurt. En, wat ik ook erg leuk vond, de muziek op OK! In Nederland wordt er ook wel muziek gedraaid, maar niet de 'billenschud-muziek' die hier gewoon van iemands telefoon wordt afgespeeld! Af en toe werd er dus even met de heupen gewiegd of meegezongen, en tussen de operaties door werden er zelfs een aantal danspasjes geshowd. Wát een leuke sfeer, ik heb echt genoten. 

De afgelopen dagen heb ik veel vragen gekregen over de verschillen in het ziekenhuis tussen Nederland en Suriname. Wat me voornamelijk opvalt is dat de medische kennis hier goed is en de middelen over het algemeen ook aanwezig zijn, maar dat de problemen zich bevinden rondom verzekeringen en geld. Hoe ik het begrepen heb is dat mensen hier zelf hun zorgverzekering mogen kiezen, en dat de meeste mensen kiezen voor het staatsziekenfonds. Dit is (denk ik) de goedkoopste zorgverzekering, die alleen basiszorg verzekert. Voor ingewikkeldere, duurdere zorg moeten patiënten zelf hun portemonnee trekken, en daar ontstaat vaak het probleem. Wij hebben op dit moment bijvoorbeeld een patiënte op de afdeling liggen die een bepaalde behandeling moet krijgen die buiten het staatsziekenfonds valt, en die zij niet kan betalen. Erg heftig om te zien dat ze daardoor niet de zorg kan ontvangen die ze nodig heeft, en dus niet lang meer te leven heeft. Dit werkt erg relativerend, ik merk dat ik het Nederlandse zorgsysteem meer ga waarderen door wat ik hier afgelopen week al heb meegemaakt, en ik verwacht dat die waardering nog wel groter gaat worden in de komende weken. Daarnaast valt het me op dat er weinig aandacht is voor het psychosociale aspect van patiënten. Er wordt gekeken naar lichamelijke functies, hoe het objectief met patiënten gaat, maar nauwelijks naar hoe ze zich mentaal voelen. Toen ik een patiënte vroeg of ze op zag tegen de operatie die ze de volgende dag zou krijgen, en in ging op de angst die ze aangaf te hebben, werd ik raar aangekeken. Dat is niet iets waar we ons hier mee bezig houden, was de boodschap...

Kortom: allerlei indrukken die ik nog een beetje moet verwerken. Ik heb niet de illusie dat ik nu al helemaal gewend ben, ik denk dat daar echt nog wel een aantal weken (zo niet maanden) voor nodig zijn. Het is me wel al duidelijk dat ik hier zo enorm veel kan leren, op medisch vlak maar ook op persoonlijk vlak. Ik probeer dus elke dag zoveel mogelijk open te staan voor het zorgsysteem hier en doe zo hard mogelijk mijn best om alle logistiek te snappen en te wennen aan het werken met papieren dossiers. Oh ja, dat is ook nog zoiets: alles staat dus in papieren dossiers, en die liggen niet op een logische plek op volgorde van kamers bij elkaar of iets dergelijks. Dus je moet altijd alle dossiers bekijken op zoek naar het dossier van de patiënt die je zoekt, en gek genoeg vind je het dossier altijd pas als je (bijna) alle andere dossiers al in je handen hebt gehad... Daarnaast zit de afdeling op drie hoog en staan natuurlijk alle ramen en deuren open om de temperatuur nog enigszins dragelijk te houden, maar als er een windvlaag komt ligt je meest recente labuitslag van het dossier waarmee je bezig was 300 meter verderop op de grond en kun je daar weer achteraan gaan rennen...

Goed, tot zover even al het ziekenhuisgepraat, andere ervaringen komen later wel. Ik heb een heel fijn huis met drie huisgenootjes (er staat nog 1 kamer vrij), die alle drie iets heel anders doen dan ik. We hebben een jongen die stage loopt bij het Jeugdjournaal, een meisje dat zangdocente is en een meisje dat stage loopt bij een evenementenbureau. Ik vind het eigenlijk wel heel prettig dat zij niets medisch doen, zodat ik eenmaal thuis gewoon lekker over andere dingen kan babbelen, en m'n ziekenhuissores even achter me kan laten. Ons huis zelf is ook chill: simpel en een beetje krakkemikkig, maar we hebben alles wat we nodig hebben (een goede koelkast met vriezer om je hoofd in te steken voor als je écht oververhit bent geraakt, een gasfornuis, oven, magnetron, wasmachine en een douche met matig-krachtige straal). Onze slaapkamers hebben allemaal een wastafeltje en de bedden zijn best relaxed! En, het allerbelangrijkste: er is airco op de slaapkamers! Zonder dat is het echt nauwelijks te doen hier, omdat het overdag met gemak 35 graden wordt en 's nachts amper afkoelt. Mijn airco staat op 27 graden als ik op m'n kamer ben, en ja, dat is echt koel genoeg, anders wordt het verschil met buiten te groot. We hebben in de achtertuin een zwembadje staan (heel chill om even in te plonzen na stage) en we hebben ook een mangoboom!! De mango's zijn bijna rijp, dus dat wordt smullen binnenkort :)

Verder is het hier echt heel gezellig! Met mijn huisgenootjes kan ik goed opschieten, dus dat is heel erg fijn, en er is een vrij grote groep aan Nederlandse stagiairs in Paramaribo, en iedereen die hier al langer zit kent elkaar (direct of via via). De afgelopen week was hier een filmfestival, met als afsluiter dit weekend het Heerenstraatfestival. Dit is een festival waarbij de Heerenstraat in de binnenstad wordt afgesloten en er allerlei optredens, marktkraampjes, barretjes etc zijn. Ons huisgenootje dat bij het evenementenbureau stage loopt, helpt met het organiseren van dit festival, dus we moesten er natuurlijk even een kijkje gaan nemen! Met een ander huisgenootje was ik er gaan kijken aan het einde van de middag, en het moest een beetje op gang komen qua drukte, maar het was erg leuk! Zo hebben we kennis gemaakt met regel nummer 1 in Suriname: bestel nooit een grote portie eten, tenzij je ENORM veel honger hebt, haha! Mijn huisgenootje had namelijk een grote portie bami besteld (dat kun je hier op elke straathoek scoren), en ik een kleine portie bami met bakabana (gebakken groene bakbanaan met satésaus, LOVE IT). De kleine portie was echt een volwaardige portie voor een grote eter (dus ik was helemaal gelukkig), maar mijn huisgenootje kreeg echt een gigantische bak met eten hahahaha, oeps! We hebben erg hard gelachen, maar helaas hebben we de bodem van de bak nooit bereikt... Nadat we lekker hadden gegeten en overal drankjes hadden geproefd en allerlei snuisterijtjes hadden bekeken, kwamen we een groep Nederlandse stagiairs tegen die mijn huisgenootje al kende. Zo heb ik met een groep mensen kennisgemaakt en dit was echt supergezellig. Met zijn allen hebben we Kenny B zien optreden (een bekende Surinaamse zanger) en dat was een mooie afsluiter van een hele leuke avond! 

Oké, inmiddels heb ik wel genoeg van al het getyp, dus ik ga er een eind aan breien! Ik hoop dat ik al m'n indrukken een beetje duidelijk op heb kunnen schrijven :) 

Groetjes uit Paramaribo!

Ons woonkamertjeLekker bami eten op het HeerenstraatfestivalEen snelle selfie op de OK-wcEven lekker de werkkleding laten luchtenPindasoep met een ParbobiertjeOns huissie

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

1 Reactie

  1. Wilma en trea:
    8 oktober 2019
    Lieve Annabel, dank voor het mogen delen in jouw stage-ervaringen. Wauw, wat maak jij veel mee en wat is het heerlijk om te lezen, ik lig af en toe dubbel van je humoristische beschrijvingen. OK-pakje staat je goed en dat psycho-sociale aspect is vaak van levensbelang, kunnen ze dus nog wat van jou leren!!! Zet 'm op daar! Liefs van wilma en trea