Drukke dagen

Hoi allemaal!

Wauw, opeens is er zoveel tijd voorbij gegaan sinds mijn vorige stukje... Mijn diensten op de verloskamers zitten er op, en inmiddels ben ik bezig met poli en onderzoek! Afgelopen week ben ik 1 dag op de poli geweest, en de rest van de dagen was ik druk bezig met dossiers doorspitten. Hiervoor moet ik naar de verschillende ziekenhuizen die Paramaribo rijk is, en ik moet zeggen dat ik het echt een ervaring vind om in alle ziekenhuizen rond te mogen kijken. Zo op het eerste oog zie je echt al wel verschillen: in grootte, patiëntenpopulatie en ook in geld. Echt interessant om zo overal een beetje te kunnen neuzen en te kijken hoe dingen er aan toe gaan. Het onderzoek zelf is wel een pittige klus, want voordat we conclusies kunnen trekken en aanbevelingen kunnen doen over de zorg rondom zwangerschapsvergiftigingen, hebben we eerst heel veel gegevens nodig. Die gegevens staan dus allemaal in papieren dossiers, die voor ons opgevraagd moeten worden (dat is natuurlijk al aardig bewerkelijk) en die we vervolgens moeten bekijken, op zoek naar de gegevens die we willen hebben. Met sommige dossiers ben je snel klaar, als ze dun zijn en de handschriften die je moet ontcijferen niet al te ingewikkeld zijn. Andere dossiers zijn dikker, er hebben dan ook meer mensen in geschreven, dus veel verschillende (onleesbare) handschriften, en dat maakt die dossiers erg pittig. Soms heb ik het gevoel dat ik langer bezig met handschriften ontcijferen en de bruikbare aantekeningen van de niet-bruikbare aantekeningen scheiden, dan het daadwerkelijk invoeren van de gegevens. Bij het lezen van de dossiers kom ik veel akelige dingen tegen, die soms niet, maar soms ook wel voorkomen hadden kunnen worden als er anders gehandeld was. Dit laat voor mij wel duidelijk zien wat de meerwaarde is van dit onderzoek, en ik vind het mooi om hier aan mee te kunnen werken (hoewel ik wel af en toe nogal gestoord word van de dossiers haha).

Vorige week hebben we een avontuur beleefd in huis. 's Ochtends vroeg stond ik op het prachtige tijdstip van 5.30u op, en draaide ik de kraan open. Er kwam alleen geen water uit de kraan... Erg gek! Vervolgens de douche geprobeerd, ook geen water. Kraan in de keuken: ook geen water... Huh? Wat is er aan de hand? Gelukkig had ik de avond ervoor gedoucht, maar dit was natuurlijk niet prettig (zeker ook niet omdat we het water hier gewoon uit de kraan drinken, dus nauwelijks iets te drinken in huis hadden). Onze huisbaas was gelukkig rond een uur of 10 bij ons huis, en wat bleek: onze waterpomp (die water het huis in pompt vanaf de tank die in de tuin staat), was gejat! Huh, kan dat dan? Nou ja, blijkbaar wel dus. Ik heb verder totaal geen verstand van waterpompen, maar ik wist wel dat ik hier niet echt heel blij mee was haha. We waren dan ook heel blij toen we hoorden dat ze meteen gingen proberen om het voor ons te fixen, en uiteindelijk (rond 21u 's avonds) hadden we weer stromend water! In de tussentijd waren wij maar naar het restaurant tegenover ons huis gegaan, zodat we daar lekker konden drinken en onze behoeftes konden doen. De wc spoelde namelijk ook niet door... Onze nieuwe waterpomp is nu binnen gemonteerd in plaats van buiten, dus ik hoop dat we dit soort penibele situaties niet nog een keer gaan meemaken, haha!

Dit weekend heb ik ook iets bijzonders gedaan. Er was een training voor verloskundigen en ik was gevraagd of ik misschien zin had om patiënt te komen spelen op deze training. Dit leek me erg hilarisch, en ik zei vrijwel direct toe dat ik hier aan mee wilde doen. Zo zat ik vrijdagavond bij de eerste avond van de training, waar leerzame presentaties werden gegeven en protocollen werden doorgesproken. De dag daarna stond ik alweer vroeg in het ziekenhuis om patiënt te spelen, waarbij ik een heus zwangerschapspak aangetrokken kreeg. In dit pak kon ik met mijn handen een paar dingen beïnvloeden. Zo kon ik ervoor zorgen dat 'mijn' placenta wel of niet geboren kon worden, en kon ik met een soort kraantje aansturen of en hoeveel bloedverlies ik had. Er zat ook daadwerkelijk water met rode kleurstof in het pak, dus als ik het kraantje openzette, dan liep er bloed uit het pak alsof het behoorlijk mis dreigde te gaan met me. Heel bijzonder dat dit soort pakken er zijn om mee te oefenen, en ook super grappig om dit aan te hebben en een patiënt te spelen die langzaam achteruit gaat. Ik lag op een tafel met dat pak aan, en op bepaalde vooraf afgesproken momenten zette ik mijn kraantje eens even flink open om de verloskundigen er op te attenderen dat ze een handeling moesten doen. Het was een lange maar wel erg grappige dag, en de rest van het weekend heb ik lekker rustig aan gedaan. Ik heb mijn verslag afgerond dat ik moet schrijven voor de universiteit, heb een beetje gelezen, ben naar de gigantische supermarkt geweest die al geheel in Kerstthema is ingericht en heb lekker een beetje gerommeld in huis. En nu is het alweer zondagavond, en breekt mijn laatste poliweek al bijna aan! 

Het valt me op dat mijn blogs steeds korter worden, wat denk ik te maken heeft met dat ik hier steeds meer ingeburgerd raak. In mijn eerste blogs schreef ik over alles waar ik van op keek, maar ik merk dat ik de meeste dingen hier steeds normaler begin te vinden. Ik hoor het zelfs nauwelijks meer als er naar me ge-psssst wordt, en ik heb de kunst van het negeren inmiddels tot in de puntjes weten te perfectioneren. Verder vind ik het vooral lastig dat ik 's avonds in het donker niet echt de deur uit kan om bijvoorbeeld even een blokje om te gaan of lekker een stukje te hardlopen of te fietsen, of naar vrienden te gaan. Ondanks dat de taxi nauwelijks iets kost is het toch lastig om niet spontaan even iets te kunnen doen, omdat je eerst een taxi moet zien te krijgen en moet wachten totdat de taxi er is. Spontaniteit is dus een beetje ver te zoeken, maar gelukkig heb ik leuke huisgenoten met wie ik altijd spontaan iets kan ondernemen binnenshuis, haha. En als we iets meer proberen te plannen, doen we gelukkig nog steeds veel leuke dingen! Zo ben ik afgelopen week voor de tweede keer sinds ik hier ben naar de film geweest, eigenlijk vooral omdat ik zo graag nog een keer de heerlijke karamelpopcorn wilde eten. Het maakte me verder weinig uit naar welke film we gingen, en zo belandden we bij de animatiefilm Frozen II, hahaha! We zaten tussen de gezinnen met jonge kinderen, wat het nog een stukje grappiger maakte. De Surinaamse kindjes waren superenthousiast en zaten helemaal in de film, met de bijbehorende geluiden die ze af en toe ontglipten. Ik heb erg gelachen, en ook zeker genoten van mijn karamelpopcorn.

Sowieso blijf ik erg enthousiast over het eten hier. Zo zijn we laatst gaan Hotpotten bij een echte Chinese toko waar ook geen woord Nederlands werd gesproken. Hotpotten is eigenlijk een soort van kaasfonduen maar dan met bouillon in plaats van kaas, en je kan allerlei dingen bestellen die je in de bouillon kan dippen. We waren met zijn vijven, en kozen voor een 'plain' en een 'spicy' bouillon. Dit laatste was misschien niet het aller slimste wat we hadden kunnen doen, want spicy hier is echt ULTRA PITTIG HEET. Er zat dus uiteindelijk nog een behoorlijke hoeveelheid spicy bouillon in de kom, terwijl de plain bouillon bijna leeg was... Maar lekker was het zeker! We hadden allerlei lekkers voor in de bouillon (veel groente en wat noodles, kip en garnalen), maar je kon er echt de gekste dingen bestellen... Bij de foto's heb ik de menukaart toegevoegd, maar als je een niet al te sterke maag hebt zou ik je willen aanraden om die niet van al te dichtbij te inspecteren...

Oké, ik ga weer een einde breien aan deze blog, want na al dit geschrijf over eten begin ik zelf ook behoorlijk trek te krijgen. Tijd om wat eten te gaan maken! Ik wil graag eindigen met twee mooie quotes die ik (een tijdje geleden inmiddels) hier heb opgevangen. De eerste is een geneeskundige quote, dus eerst even wat extra uitleg voor de niet-geneeskundigen onder ons: het gaat over het begrip 'geprikkelde buik'. Hiervan spreek je bij patiënten die veel buikpijn hebben, en waarbij de buik niet soepel is (zoals bij een normaal persoon), maar hard en heel pijnlijk als je er een beetje in duwt. Een geprikkelde buik hebben is dus een teken dat het niet goed met je gaat, en kan bijvoorbeeld wijzen op een blindedarmontsteking. Nu hoorde ik een verloskundige tijdens de overdracht zeggen dat een patiënte 'geen prikkelende buik' had, en toen moest ik inwendig toch wel erg hard lachen. Een andere verloskundige had het tijdens een avonddienst over het klamboegebruik van moeders met pasgeboren baby's. Ze vroeg zich af waarom een aantal baby's geen klamboes hadden, want: 'die muskieten gaan die baby's rampeneren!'. Ook daar moest ik érg hard om lachen, en ik kreeg een beetje een verdwaasde blik terug want dat was toch een normale uitspraak? Hahaha!

Liefs, Annabel