No Spangggggg

28 september 2019 - Paramaribo, Suriname

Lieve allemaal,

Wauw, ik heb het gewoon gedaan, ik ben in het vliegtuig gestapt voor drie maanden coschap in Paramaribo, Suriname! Ik heb mezelf hardnekkig geprobeerd om te toveren tot struisvogel tot het moment van vertrek, maar eenmaal op Schiphol moest ik me er toch echt bij neerleggen dat ik geen enkel idee had wat me de komende drie maanden ging overkomen. Met het voor mij zeer leerzame levensmotto 'laat het maar over je heen komen, je druk maken heeft namelijk toch geen zin' in mijn achterhoofd, stapte ik het vliegtuig in. Ik kreeg meteen de eerste test al over me heen toen bleek dat ik de vierpersoonsrij waarop ik zat met de lichaamsmassa van vijf personen zou moeten delen (dat obesitas een groot probleem is in Suriname werd me meteen duidelijk). Gelukkig was er nog 1 enkele stoel vrij waar mijn buurvrouw mocht gaan zitten, zodat ik in de komende 9 uur in elk geval gegarandeerd zou kunnen ademen. 

Test nummer twee vond ook plaats in het vliegtuig, er was namelijk nogal veel turbulentie, twee keer zelfs zo heftig dat iedereen moest gaan zitten met z'n riem om en het voelde alsof we met een jeep met lekke band over een hotseknotsweggetje in de rimboe aan het scheuren waren. Dit was me wat, zeker omdat ik het zo had weten te timen dat ik tijdens het eerste turbulente stuk net lekker op de vliegtuigwc zat. Uiteindelijk vond ik veilig weer m'n stoel, maar ik vrees dat ik daarbij wel een paar mensen blauwe plekken heb bezorgd haha, oeps!

Na onze landing op de Surinaamse airport, was het al vrij snel duidelijk dat ik niet heel snel het vliegveld uit zou gaan lopen. Dwars door een fikse moesson hobbelden alle passagiers naar het vliegtuiggebouwtje, waar het vrij lang duurde voor we de douane door waren. Vanwege de regen was de bagage ook behoorlijk verlaat, en iedereen had enorm veel bagage mee! Al met al heeft het me 2 uur gekost om met koffer en al buiten het vliegveld te geraken. Vervolgens was het nog 1,5u rijden naar het huis in Paramaribo, dus toen we er eindelijk waren was ik helemaal kapot. Echt lekker slapen zat er echter niet in, want de volgende dag om 08u 's ochtends had ik al een afspraak in het ziekenhuis...

En zo zat ik de volgende ochtend om kwart over 7 in de taxi naar het Academisch Ziekenhuis Paramaribo. Gelukkig had ik m'n jetlag een beetje mee, en voelde ik me aardig wakker. Na tal van administratieve zaken, 20 rondjes door het ziekenhuis, ontelbaar veel mensen aanspreken met de vraag waar ik naartoe moest, mensen die niet voorbereid waren op mijn komst en heel veel hitte (airco? ventilatoren? waar zijn jullie? het is 35 graden man!) was het meeste gelukkig geregeld om maandag goed te kunnen beginnen. Omdat ik vrijdagmiddag pas mijn fiets op kon halen, en nog geen Surinaamse simkaart had zodat ik nog geen taxi kon bellen, bedacht ik dat het een goed idee was om terug te gaan lopen van het ziekenhuis naar huis (zo'n 45 minuten lopen). Nou, dit doe ik dus echt nooit meer hahaha. WAT EEN HITTE. Ik ben volgens mij nog nooit zo bezweet geweest, ik snap nu dat taxi's hier zo gebruikelijk zijn! 

Toen ik (voor mijn gevoel eindelijk) thuis was, heb ik lekker gechilld in de achtertuin, waar een zwembadje staat, wat met dit weer ook wel echt nodig is. Ook zag ik al een boomkip (leguaan) struinen door de tuin van de buren, echt bijzonder om zo'n groot beest middenin de stad te zien! Ik moest echt even bijkomen van alle indrukken in het ziekenhuis en de stad: de warmte, de mensen, het ge-'heee psssst schatje' wat je continu naar je hoofd krijgt als je in je eentje over straat loopt, etc. Gelukkig heb ik fijne huisgenoten met wie ik 's avonds lekker ben gaan eten in het eettentje tegenover ons huis (Pindasoep, love it!) en toen heb ik heerlijk geslapen. 

Dit weekend doe ik een beetje rustig aan, en ga ik met een huisgenootje verder Paramaribo ontdekken en naar een festival in de stad. En dan begint maandag het avontuur in het ziekenhuis... Erg benieuwd en ook wel een beetje zenuwachtig hoe dat gaat zijn, maar zoals ik al schreef: ik ga gewoon proberen om dit over me heen te laten komen en vanzelf te zien waar het schip strandt! Zodra dat gelukt is en ik weer een beetje puf heb om in de pen te klimmen, zal ik jullie laten weten hoe dit gaat!

Foto’s

1 Reactie

  1. Brenda van Setten:
    28 september 2019
    Heyyy..wat leuk dat je dit doet..en wat schrijf je gezellig. Het is net, of ik er zelf bij ben.
    Enne,haha...pssst..hey schatje...geniet ervan!!! ;)

    Dikke knuffel, Brenda