OIBG, de kipcultuur en een Surinaams konijn

Hee hallo iedereen!

Tijd voor een nieuw blogje, geschreven tijdens en na het bakken van FRIKANDELLLLLLLEN! Love it :) :) :) Ik heb namelijk vandaag frikandellen gevonden in de supermarkt, dus mijn huisgenootjes en ik zijn enorm blij hahaha.

Er is weer van alles gebeurd wat ik niet allemaal dag voor dag ga beschrijven, want daar wordt niemand gelukkig van, dus ik ga lekker een hak-op-de-tak-verhaal schrijven over van alles en nog wat. Zo heb ik vandaag een nieuwe afkorting geleerd: OIBG! In de context 'Heb jij OIBG ofzo?' betekent dit ogen in je bilgat, en ja, dit werd tegen mij gezegd (en nee, ik heb nog steeds niet geleerd om niet met mijn neus te kijken hahaha). Ook hebben de zaalarts en de Surinaamse co's me al meermaals geprobeerd mee te vragen naar feestjes, zodat ze me kunnen koppelen aan een échte Surinamer. Ik heb al een aantal mensen (in mijn ogen correct) gediagnosticeerd met Oost-Indische doofheid, want hoe vaak ik ook zeg dat ik een fantastische vriend heb in Nederland en zeker niet op zoek ben naar een Surinaamse scharrel, niemand lijkt het te horen. 

Mijn plannen voor de invulling van dit coschap zijn afgelopen week een beetje veranderd! Ik zou de laatste twee weken op de kinderafdeling staan, maar daar had ik eigenlijk niet zo heel veel zin in... Ik heb wel genoeg kindergeneeskunde gezien in Nederland, en heb er niet echt behoefte aan om opnieuw voor 10 dagen weer te wennen op een andere afdeling. Het leek me wel heel leuk om nog wat wetenschappelijk (dossier)onderzoek te doen, omdat ik erg veel kan leren van de casussen die hier af en toe voorbij komen en daar graag een en ander over lees en aan het onderzoek bijdraag. In Nederland worden allerlei waarden rondom zwangerschap namelijk goed bijgehouden, maar hier bestaat een dergelijk registratiesysteem zoals we in Nederland gebruiken niet. Ik wist alleen niet zo goed hoe ik dat moest voorstellen aan de gynaecoloog bij wie ik mijn coschappen geregeld heb. Het leuke was echter dat ik maandag met haar op OK stond, en dat ze uit zichzelf vroeg hoe ik mijn coschap precies had ingedeeld en of ik het interessant vond om haar nog te ondersteunen met wat wetenschapsdingen! Zij is namelijk de enige gynaecoloog in het AZP die zich daar mee bezig houdt, en heeft best dringend coassistenten nodig om haar te helpen. Ik vind dat zoals ik al zei heel leuk, dus we hebben een tijd hierover gebabbeld, en ik ga waarschijnlijk wat onderzoek doen naar maternale complicaties na de bevalling (ziekte of zelfs overlijden). Dit ga ik dus in mijn laatste twee weken doen (in plaats van nog twee weken rondlopen op de kindergeneeskunde), en ik ben hier heel tevreden over! Omdat ik dit ga doen, mocht ik gisteravond ook bij een maternale audit zijn, waar een aantal gynaecologen uit omliggende ziekenhuizen, een neuroloog, een internist en twee zaalartsen twee heftige recente casussen bespraken. Er werd kritisch geëvalueerd hoe alles was verlopen, en wat de leerpunten waren uit de verschillende casussen. Eigenlijk zoals ik dergelijke besprekingen ook ken vanuit Nederland, alleen dan in het klein! Ik werd zelfs speciaal welkom geheten en heb zo veel geleerd! En, zoals het natuurlijk moet in Suriname, er was allerlei lekker eten en drinken bij de bespreking: daar kunnen we in Nederland nog wat van leren!

Afgelopen weekend ben ik op zaterdag met mijn vrouwelijke huisgenootjes en een grote groep andere Nederlandse stagiairs vertrokken naar Brownsberg en het Brokopondo stuwmeer, om te gaan overnachten op Stoneiland. Die zaterdag gingen we hiken op de Brownsberg, om naar twee watervallen toe te gaan: de Leoval en de Ireneval (haha leuke naam hè). Dit was echt megawarm, door de bushbush, heel steile afdalingen en ook weer beklimmingen en ondertussen allemaal van die coole junglegeluiden alsof je in een potje Squad-7 zit, maar dan in het echt. We hebben gelukkig geen enge dieren gezien, maar wel een landschildpad die rustig over de weg heen stiefelde, een stel brulapen, heel veel mooie vogeltjes en een Surinaams konijn (ook wel bekend als een aguti: een knaagdier van ongeveer 40 cm groot, lijkt op een soort kleine tapir). Daarna waren we helemaal kapot en moe en konden we bijkomen bij Stoneiland, waar we heel basic maar lekker hebben geslapen aan de rand van het Brokopondo stuwmeer. Weetje over het Brokopondo stuwmeer: evengroot als de provincie Utrecht! Dus écht groot! Op zondag hebben we een beetje over het meer gevaren en lekker gezwommen in de afgezette stukken meer waar geen piranha's zouden moeten zitten (maar toen ik de netten zag waarmee was afgezet, had ik daar zo mijn twijfels over...). We hadden een enigszins gare gids, die er dit weekend niet heel erg veel zin in had. Hij heeft dus niet zo heel veel verteld aan ons over de trip en de omgeving, maar hij deed wel één briljante uitspraak: 'In Suriname hebben we een kipcultuur. We hebben de landkip, de boomkip en de waterkip.'. Ik heb hier zó hard om gelachen! Weetje over kippen in Suriname: landkip = kip (want: loopt op het land en smaakt naar kip), boomkip = leguaan (want: zit in de boom en smaakt naar kip) en waterkip = kaaiman (want: zwemt in het water en smaakt naar kip). De logica is hier vaak niet zo heel ver te zoeken, hahaha.

Afgelopen vrijdag was het trouwens ook feest: ik was uitgenodigd op een huisfeestje met als thema 'In je foute blouse onder de Parbodouche'. Ik heb dus een foute blouse gekocht in het warenhuis hier (zie foto's), en ben met 2 van mijn 3 huisgenootjes lekker gaan feesten in de achtertuin van een ander studentenhuis! Erg hilarisch, en ook heel gezellig! De groep stagiairs is hier zo heerlijk open, iedereen is welkom en aardig tegen elkaar, dus dat is echt super leuk.

Donderdag (10 oktober) was het hier 'Marrondag': een nationale vrije dag ter ere van de ondertekening van het vredesverdrag tussen de Marrons en Nederland. Wij waren ook vrij, en hebben lekker door de Palmentuin gelopen, waar allerlei kraampjes waren met eten, drinken, kleding, sierraden en dat soort frutsels, en ook allerlei optredens en muziek. Mooi om zo ook iets van de cultuur hier mee te krijgen. 

Ook cultuur hier: niet al te veilige verkeerssituaties. We zaten net te eten (de frikandel was echt heerlijk), en toen hoorden we opeens piepende remmen en een GIGANTISCHE klap. BIEM! Er lag op het kruispunt op 10 meter van onze voordeur een auto op zijn kant, met een andere auto er tegenaan geparkeerd. Tsja, dat krijg je als je het stopbord negeert. Gelukkig leek het allemaal mee te vallen en stonden er direct 20 Surinamers omheen, én zit een van de andere ziekenhuizen letterlijk hier om de hoek, dus we zijn niet te lang ramptoerist blijven spelen en lekker verder gaan smikkelen van ons eten. Ik voel me verder op de fiets best wel prima veilig eigenlijk, het fietsen aan de linkerkant van de weg ben ik aardig gewend en ik ken de weg naar het ziekenhuis en weer terug inmiddels op mijn duimpje. Ik kijk inmiddels zelfs bij rotondes eerst rechts als ik over wil steken, nou, als dat niet het toppunt van gewenning is, weet ik het ook niet meer. Het blijft echter wel opletten dat je op twee- of zelfs driebaanswegen fietst tussen vrachtwagens/busjes/auto's/scooters, moet voorsorteren op deze zelfde wegen en dat men je rakelings en al toeterend passeert, dus ik kan stiekem eigenlijk nu al niet wachten tot ik weer lekker zorgeloos op een Nederlands fietspad kan fietsen. 

Goed, ik ga er weer een einde aan breien, want na mijn bespreking van gisteravond in het ziekenhuis en de wekker die de hele week vóór 6 uur 's ochtends gaat ben ik wel weer toe aan een dutje. Veel liefs vanuit Paramaribo!