Tot ziens, Paramaribo!

18 december 2019 - Paramaribo, Suriname

Hoi allemaal!

Mijn laatste bloggie (althans, vanuit Suriname)! Het schrijven is er de afgelopen tijd een beetje bij ingeschoten, vooral omdat ik voor het onderzoek al heeeeel veel naar mijn computerscherm heb zitten kijken en mijn vingers er half af heb getypt, en ik dus niet echt zin had om in mijn vrije tijd nog meer schermen te begluren. Vandaag is het echter mijn laatste volle dag hier en ik heb nu niet zoveel computerklusjes te doen, dus nu zie ik het zitten om weer even een stukje te typen. 

De afgelopen weken gingen bij vlagen heel snel en bij vlagen ook heel langzaam. In mijn negende en tiende week hier had ik poli gecombineerd met onderzoekswerk, dus meestal deed ik het ene dagdeel het ene, en het andere dagdeel het andere. De poli was tof om te kunnen zien, omdat het er toch wel anders aan toe gaat dan in Nederland. Er wordt over het algemeen een stuk korter de tijd genomen voor patiënten en ook hier is er weinig tot geen aandacht voor de sociale aspecten van ziek zijn. De gynaecoloog wordt enorm respectvol behandeld, en wat hij/zij als plan bedenkt, daar hou je je aan. Dussss ik keek voor de zoveelste keer hier mijn ogen weer eens uit, en heb gelukkig ook zelf patiënten mogen zien waarbij ik gewoon lekker mijn eigen Nederlandse ding heb gedaan. Het is daarnaast echt een kippenhok op de poli, met heel veel wachtende patiënten buiten de poli en ook heel veel wachtende patiënten binnen op de poli. Het systeem werkt hier namelijk zo dat je een afspraak krijgt voor een dagdeel ('s ochtends of 's middags), en zodra je in het ziekenhuis bent, trek je een nummertje en ga je buiten zitten wachten. Op een gegeven moment wordt je nummer dan opgeroepen, en dan ga je binnen in de poli zitten wachten, en uiteindelijk ben je dan aan de beurt. Maar je kunt je voorstellen, hoe later je komt, hoe hoger je nummertje is en hoe langer je moet wachten (én hoe groter de kans dat je uiteindelijk helemaal niet aan de beurt komt). Dus sommige patiënten zijn al vanaf 6 uur 's ochtends in het ziekenhuis om als eerste persoon een nummertje te kunnen trekken, terwijl sommige gynaecologen gerust om 10.30u eens een keertje met hun poli beginnen. De patiënten stapelen zich zo dus op, waardoor het supermegadruk wordt. Dit doet je ook wel weer even beseffen hoe goed het in Nederland eigenlijk geregeld is, en dat het eigenlijk helemaal niet zo erg is als je eigen doktersafspraak een keertje met een uurtje verlaat is. 

De rest van de dagen op de poli en de afgelopen anderhalve week ben ik bezig geweest met het onderzoek waar ik aan meehelp. Hierbij kijken we naar hoe vaak ernstige zwangerschapsvergiftigingen voorkomen, en hoe ze behandeld worden: adequaat, inadequaat of überhaupt niet. (Voor de medici onder ons: we kijken naar het optreden van eclamptische insulten en de behandeling met MgSO4). Hiervoor hebben we ruim 70 bruikbare casussen gevonden in de vier ziekenhuizen in Paramaribo en het ziekenhuis in Nickerie, alleen een deel van de dossiers is kwijt. Mijn werk bestond dus niet alleen uit de dossiers doorspitten en de gegevens zo veel en zo gestandaardiseerd mogelijk invullen op de computer, maar ook uit het helpen met uitzoeken waar de verdwenen dossiers waren. Dit heeft mijn geduld bij vlagen wel aardig zwaar op de proef gesteld, moet ik zeggen. Dingen zijn hier gewoon opvallend vaak kwijt, en dat is natuurlijk wel het nadeel met werken met papieren dossiers. Op de afdeling en de verloskamers had ik dit ook al vaker gemerkt: geprinte labuitslagen die waren weggewaaid, verpleegkundige notities die 'echt, ja maar echt' opgeschreven waren maar toch niet terug te vinden waren, hele dossiers die 2 uur lang foetsie waren en dan toch uiteindelijk weer ergens opdoken... En voor het onderzoek nu dus ook: archieven waar tijdens openingstijden niemand is, mensen die je van het kastje naar de muur sturen, mensen die je daarna weer van de muur naar het kastje sturen, dossiers die niemand weet te lokaliseren, enzovoorts. En als je daarvoor door de stromende regen naar het ziekenhuis bent gefietst, dan baal je wel lichtelijk als je onverrichter zake weer huiswaarts keert. 

Daarnaast lijkt momenteel alles in ons huis kapot te gaan. Vorige week donderdag zaten we opeens 's avonds in het donker, en bleek de stroom uitgevallen te zijn. Een deel van de stroom kwam gelukkig snel weer terug, maar een ander deel is helaas nog steeds foetsie. Ik heb het ook niet echt getroffen: ik ben de enige in huis zonder werkende airco, en tot dinsdag had ik überhaupt geen stroom op mijn kamer. Sinds eergisteren kan ik dus gelukkig wel weer slapen met een ventilator, is er weer WiFi en kan ik 's avonds weer dingen zien in mijn kamer (in plaats van dat het overal pikkedonker is), maar het is wel frustrerend dat dit zo lang duurt. Er wordt continu beloofd dat mensen er naar komen kijken, dat dingen gemaakt gaan worden, maar helaas is dit dus niet het geval. Ik had me er gelukkig afgelopen weekend al op ingesteld dat het nog wel even kon gaan duren, dus gelukkig is mijn teleurstelling niet al te groot, maar fijn is het niet. Ook Roos' haar airco had zondag opeens kuren: er kwam middenin de nacht een soort waterval uit die niet onder deed voor de Niagara falls. Gelukkig kunnen we er met zijn allen nog wel om lachen, en ben ik enorm blij dat ik hier niet lang last meer van ga hebben.

In huis is het gelukkig nog heel gezellig, ondanks alle krakkemikkigheidjes. Zo hebben we een kleine twee weken geleden Sinterklaas gevierd met allerlei kleine cadeautjes, een cadeautjesspel, pepernoten, taaitaaipoppen en ander niet-Sinterklaasgerelateerd lekkers. We hadden helaas geen inpakpapier, dus de tafels met cadeaus ingepakt in aluminiumfolie/kranten/plastic tasjes en dergelijke zag er erg bijzonder uit. Ook proberen we veel van Paramaribo te zien, en zo doen we af en toe hele random dingen. Vorige week zijn we bijvoorbeeld naar een straat in Paramaribo-Noord geweest, waar een of andere gekkie woont in een bizar grote villa en die echt overduidelijk geld teveel heeft. Hij doet in de Kerstperiode namelijk altijd enorm zijn best om de hele straat te versieren met lampjes/lichtjes/kerstversiering, en daarbij maakt hij denk ik de hele buurt helemaal gek. Er komen namelijk best veel toeristen/locals op dit schouwspel af, en terecht. Ik vond het echt bizar om te zien, er was denk ik wel over 500 meter alleen maar kerstversiering. Lampjes, knipperend en in alle kleuren, in de bomen, snoeren tussen de lantaarns, maar ook lampjes in de vorm van dieren. Rendieren, pinguins, giraffes, panda's, tijgers, je kan het zo gek niet bedenken of het stond er. Ongelooflijk dat iemand het een goed idee vindt om hier zijn geld aan uit te geven, maargoed, wél bijzonder om een keer te zien. Verder eten we met ons huis bijna elke avond samen. We koken dan zelf iets of we gaan lekker uit eten, en in de weekenden zijn we niet vies van een feestje! Zo zijn we afgelopen vrijdag bij een van mijn favoriete restaurants gaan eten, waar ze overheerlijke burgers hebben met garlic fries (knoflookfrietjes, ja je stinkt hierna nog 3 dagen maar oh wat is het lekker) en speciaalbiertjes! Echt genieten. Daarna hebben we nog een paar dansjes gedaan in een van de clubs hier, en heb ik met Roos de boel aardig op stelten gezet en echt enorm gelachen. We belandden uiteindelijk in een kroeg waar alleen maar locals waren, dus daar waren we echt een bezienswaardigheid. Gelukkig liet iedereen ons wel redelijk met rust (in elk geval niet minder dan anders, haha) en hebben we een hele leuke avond gehad. Op zondag zijn we nog samen naar de film geweest hier, en we hadden dus echt een heerlijk weekendje zo.

Het is hier inmiddels ook echt regenseizoen geworden. Het regent nu elke dag, en de ene dag zijn het buitjes afgewisseld met wolken/zon, maar sommige dagen regent het ook echt uren achter elkaar. Dit heeft best invloed op je plannen, omdat je in de stromende regen eigenlijk echt niet moet gaan fietsen. Niet zozeer omdat je dan nat wordt (dat wordt je namelijk toch wel, als het regent door de regen en als het droog is door je eigen zweet), maar omdat de wegen nogal slecht zijn. Als er veel plassen staan (en die staan er snel, want de riolering is niet heel goed), dan kun je namelijk de gaten/kuilen in de weg niet meer zien, en dat maakt het fietsen wel tot een uitdaging. Je kan dus eigenlijk niet meer op elk moment van de dag zomaar even op de fiets springen, en moet dus veel naar de lucht kijken. Ik voel me inmiddels een half-volleerde weervrouw als ik weer eens naar de lucht sta te kijken om in te schatten of ik veilig en droog boodschappen kan gaan doen, of dat ik beter nog even thuis kan blijven. En ik ben hier aardig goed in geworden, moet ik zeggen! Maar dat komt ook omdat de luchten soms zo bizar dreigend zijn dat je eigenlijk niet kan missen dat het elk moment kan gaan regenen, haha! 

Goed, volgens mij heb ik weer genoeg random feitjes en verhaaltjes over jullie heen gekieperd. Ik heb nog genoeg dingen op de planning staan voor vandaag (inchecken voor m'n vlucht, fiets terugbrengen, dat soort zaken), dus daar ga ik me nu mee bezig houden. Leuk dat jullie hebben meegelezen met mijn avonturen hier!

Liefs,

Annabel

OVERAL LICHTJESNog meer lichtjesEen shiny flamingoLekker ijskoffie drinken bij onze overburen: SouposoVervallen en gerenoveerde huizen in het oude centrum staan naast elkaarOpgeknapt koloniaal pandVervallen koloniaal pandDe lekkerste roti ooit: met pompoen, kousenband, aardappel en kip

Kathedraal met palmbomen

De kathedraal van Paramaribo, bij ons om de hoekLekker met de panda op de fotoHet onafhankelijkheidsplein met kerstboomDreigende luchten vanaf mijn balkonnetje 

Foto’s

1 Reactie

  1. Brechtje Hoogeboom:
    18 december 2019
    Dag Annabel,
    Dankt voor je mooie verhalen.
    Een hele goede terugreis gewenst!