Cusco en de Machu Picchu

(Let op: zaterdagavond geschreven, maar zondagochtend pas gepost)

Maandagochtend om 04.45u stonden we weer eens met onze licht beduusde, net wakkere koppies op een busstation waar het op dat tijdstip al een kippenhok was, in Cusco. We wachtten even tot het licht was buiten, en namen toen een taxi naar het hostel, waar we gelukkig onze backpacks al kwijt konden en mochten gaan chillen. Dit soort dagen zijn heel gek voor je lijf en hersens, omdat je de hele tijd denkt dat het al veel later is dan het daadwerkelijk is. Je dag duurt opeens veel langer dan je gewend bent, je bent moe, wat groggy en in ons geval hadden we ook daadwerkelijk een extra uur in onze dag vanwege het tijdsverschil tussen Bolivia en Peru. Voor ons gevoel halverwege de middag (maar stiekem was het toen nog maar 10.30u 's ochtends) zijn we Cusco eens ingetrokken, en zijn we neergestreken in een 'Cafe y Chocolate' koffietentje en beloonden we onszelf met een flink stuk taart. Vervolgens zijn we rond gaan kijken, op zoek naar kantoortjes van tour agencies om ons te laten informeren over de mogelijkheden van een tour/trip naar de Machu Picchu. We hadden namelijk zelf van tevoren al gehoord dat je er op verschillende manieren kon komen (zoals met de Inca Trail, Salkantay en Lares, dit zijn meerdaagse trektochten. Verder hadden we nog gehoord van de Jungle Trail waarbij je mountainbiken/raftend/ziplinend de weg aflegt), en vroegen ons af wat voor ons een goeie mogelijkheid was. De trektochten duurden allemaal minstens 5 dagen, wat voor ons wel wat nadelig was omdat 19 december toch in zicht komt, en we nog meer Peruplannen hadden dan alleen de Machu Picchu. De sporttochten boden ook niet echt wat we wilden, aangezien we al vrij avontuurlijk hadden gemountainbiked en we dat niet meer ging overtreffen. Na heeeeel veel agencies van binnen te hebben gezien, en veel weloverwogen overleg, besloten we dus een tweedaagse tour te doen, startend op woensdag. 

Woensdagochtend werden we om half 8 opgehaald, voor een busreis die 6 uur zou duren, naar Hidroelectrica. Dit is het dichtst bij de Machu Picchu gelegen gehucht waar je nog met een busje kan komen, van waar we geacht werden verder te lopen naar Aguas Calientes, 12 kilometer verderop. De enige andere manier om in Aguas Calientes te komen is met de trein, vanaf Ollantaytambo (geniale naam voor een dorp he?). Deze trein is echter belachelijk duur, dus heel veel mensen kiezen voor de wandeling, waarbij je gewoon langs datzelfde treinspoor loopt. Uiteindelijk kwamen we na een ruige rit (veeeeel te hard rijdende buschauffeur, met het laatste uur afgronden waar je helaas u tegen zegt) pas om 16u in Hidroelectrica aan, dus besloten we om flink door te gaan stappen. Het wordt hier namelijk om 18u 's avonds donker, en er was natuurlijk geen wandelpad, laat staan verlichting langs de spoorlijn. Het was een hele interessante wandeling, waarbij je af en toe echt niet wist waar het nou slim was om te gaan lopen. Je kon op de bielzen van het treinspoor gaan lopen, maar die lagen niet op gelijke afstand, wat afwisselend resulteerde in zevenmijlspassen en oempaloempastapjes. Je kon ook op de stenen naast het spoor lopen, maar dan moest je wel goed opletten waar je je voeten neerzette, en was er ook wel wat enkelverzwikgevaar. De laatste optie was een niet altijd aanwezig zandpad. Als dit zandpad weer ergens verscheen naast het spoor waren we megablij, omdat we dan onze enkels even rust konden geven en om ons heen konden kijken tijdens het lopen. Het viel ons wel wat tegen hoe ver het nog was, we liepen namelijk toch niet helemaal zo snel als op een vlakke asfaltweg, en dus kwamen we net na het invallen van de duisternis aan in Aguas Calientes, rond 18.30u. Helaas had de gestoorde buschauffeur nagelaten ons te vertellen waar we heen moesten, dus hadden we geen idee wat we moesten doen. Toen zijn we maar gaan wachten tot we andere mensen zagen die bij ons in de bus hadden gezeten, en gelukkig wisten zij wel waar we heen moesten. We verzamelden toen op het centrale plein in het dorp, en werden naar ons hostel gebracht. Daarna moesten we weer verzamelen op het centrale plein, om te gaan eten. Er was echter complete chaos aan de hand bij onze gids (ja, zoals jullie inmiddels in de gaten beginnen te krijgen, deze trip komt niet in de top 3 beste trips van ons voor). Hij moest namelijk van een paar mensen de studentenkaart zien, maar die mensen waren hem vergeten mee te nemen en gaan ophalen en toen waren ze kwijt (ofzo), en ondertussen moest hij een andere groep vertellen dat hun gids dood was gegaan, en dat ze extra moesten betalen. Ja, dat lezen jullie goed. Deze gids was zogenaamd (wij geloven hier geen klap van) een andere tour op een andere plek aan het begeleiden de vorige dag, met het contante geld op zak om Machu Picchu tickets te kopen voor zijn groep, toen hij plotsklaps was overleden. Dus: foetsie geld, opnieuw dokken. Deze groep pikte dat logischerwijs niet, en werd boos. Kortom: stress bij de nog levende gids, en ondertussen wij maar wachten tot we konden gaan eten, en daarna slapen, aangezien de wekker de volgende ochtend om 03.30u zou gaan. 
Na ongeveer een halfuur was er toch nog een extra levende gids opgedoken en waren de zoekgeraakte studentenkaartzoekers ook weer terecht, zodat we konden gaan eten. Een bord halfgare friet, doodgekookte rijst en twee happen kip later (nee, deze trip komt eerder in de top 3 slechte trips van ons terecht), konden we dan gelukkig toch naar bed, opgewonden dat we de volgende dag een wereldwonder zouden gaan zien!

Die opwinding verdween als sneeuw voor de zon toen de wekker om 03.30u ging, en de regen met bakken uit de lucht kwam. Ohhh, wat een dubbel gevoel hadden we toen! Je wilt namelijk die Machu Picchu zien, maar niet meteen zeiknat worden voor de rest van de dag. Wonderbaarlijk genoeg was het om vier uur opeens droog, en begonnen we in het donker aan onze wandeling naar ons eerste doel van de dag: de brug waarmee we de rivier de Urubamba (nog een fantastische naam!) konden oversteken. Deze brug gaat elke ochtend om vijf uur open, maar omdat er veel toeristen overheen willen, was ons aangeraden om om vier uur te vertrekken. Echter was er niemand op straat toen we vertrokken, wat we wel wat vreemd vonden. We keken er dus ook niet echt van op toen we als allereersten (!) de brug bereikten, hoewel we dit wel vrij hilarisch vonden. Het was helaas wel pas half vijf, dus moesten we een halfuur wachten, maar gelukkig hadden we ontbijt! Dat sleepte ons het halve uur door, en om iets voor vijf stonden er met ons honderden mensen te wachten bij de brug. 

Wat volgde toen we de brug over waren, is niet ons sterkste moment van de reis geweest. We moesten namelijk naar boven klimmen, 2000 traptreden ongeveer, in een nogal vochtige omgeving. Om 5 uur 's ochtends. Waar je ongeveer een uur over doet. Een uur lang traplopen dus. Maaaaaanmanmanmanmanmanman dat was zwaar! Ik trok het nog wel enigszins goed, zodat ik gelukkig nog adem had om Marjolein en Irene omhoog te coachen, die het liefst na elke twintig treden stil wilden staan. Waarom we het zo zwaar vonden, geen idee, want we hebben hier toch al zoveel zware dingen gedaan, maar dit kwam echt binnen. Gelukkig had niemand een échte mentale inzinking, en konden we aardig doorbuffelen, en kwamen we uiteindelijk om 6.05u boven. De opluchting was groot, en toen kon de lol beginnen: vanaf 06.30-08.30 hadden we een rondleiding op de Machu Picchu! Ja, echt, we konden het nog amper geloven, maar we waren er! En het was echt nog vetter dan we verwacht hadden, zeker met de uitleg die we kregen en verhalen die de gids ons vertelde. Het was supermooi en interessant en leerzaam etc etc! We keken onze ogen uit, en genoten enorm. Helaas begon het aan het einde van de tour te regenen, wat op zichzelf niet zo erg is, maar dat gaat natuurlijk gepaard met wolken. En mist. En dan zie je opeens geen klap meer van je wereldwonder. Dus toen zijn we maar lichtelijk gedeprimeerd in een Inkahutje gaan zitten, in de hoop dat het snel zou opklaren. Na ongeveer een uur was dat redelijk het geval, en konden we in elk geval weer wat zien. Helaas moesten we om 14u weer terug zijn in Hidroelectrica, wat betekende dat we om 11u alweer moesten vertrekken bij de Machu Picchu. We hadden door die stomme regen dus nog maar een uurtje om rond te kijken, en dat uur vloog voorbij. Met spijt vertrokken we, en vanaf dat moment viel de dag op zijn zachtst gezegd in het water. Het begon namelijk te stortregenen zoals dat alleen in het regenseizoen in een jungle kan. Dit zorgde gedurende de afdaling van de trap voor een uitdaging: modder en gladde stenen waar het water als een gek over naar beneden stroomt is niet echt een topconditie voor een knie als de mijne. Gelukkig kwamen we heelhuids beneden, waar we mochten beginnen aan de 12 kilometer lange wandeltocht terug naar Hidroelectrica. In de stromende regen. En alles was nat, ALLES. Onze schoenen, sokken, regenjassen, alles wat we onder onze regenjas aanhadden, onze rugzakken, inclusief alle inhoud. Doorweekt. Lichamelijk heel zwaar om dan door te lopen, omdat alles zwaarder is en de stenen en de spoorbielzen glad en je al een klim en afdaling achter de rug hebt. En mentaal ook, omdat gewoon alles druipt van de regen, en omdat je weet dat je nog 12 kilometer moet lopen. Gelukkig komt aan alles een tijd, en waren we precies om 14u op de plek waar het busje ons zou ophalen. Maar: er was nog geen busje voor onze groep, dus moesten we nog een halfuur in de stromende regen op het parkeerterrein wachten. Mijn humeur bereikte toen ongekende dieptes, en we bestempelden eensgezind deze trip als de slechtst georganiseerde ooit. De terugreis was er een van ongekende kou, want alles was nat, en dan is zes uur stilzitten in een bus niet wat je wilt om op te warmen. 

Al met al was het dus een ontzettend heftige trip, maar het was het allemaal wel dubbel en dwars waard. Ik weet zeker dat ik dit nooit zal vergeten, juist ook omdat het zo heftig was. Maar, gratis tipje van ons voor als je een keer de Machu Picchu wilt zien: GA NIET IN HET REGENSEIZOEN! Hahaha! 

Verder is Cusco een leuke stad, maar staan er wel oooooooveral mensen die wat van je willen. Dat je je laat masseren, dat je bij ze komt eten, dat ze je schoenen mogen poetsen, dat je hun oerlelijke schilderijen koopt, dat je voor geld met hun alpaca op de foto gaat, etcetera. Dat kan af en toe behoorlijk vermoeiend zijn, haha. Maar er staan ook leuke dingen tegenover: er zijn talloze leuke koffie- en eettentjes, mooie musea en gebouwen en andere toffe culturele dingen. Wel een aanrader om een paar dagen te vertoeven dus! 
Maar nu we dat gedaan hebben, nemen we zo de nachtbus naar Arequipa: een stad in het zuidwesten van Peru, waar de sfeer heel chill en ongedwongen schijnt te zijn, en waar we nog een paar leuke plannen hebben voor onze laatste week!

Oh nog even een P.S.: het verkeer hier, nét zo hilarisch als in Bolivia. Wat een chaos! Waar je in Chili overal praktisch voorrang krijgt in steden als je laat blijken dat je over wilt steken, zelfs zonder zebrapad, stopt hier niemand voor je, zelfs niet bij de zebra's. Daarnaast rijdt alles gewoon lekker zodra het kan en tot het echt niet meer past, waarbij stoplichten dus vaak genegeerd worden en bumpers regelmatig worden geschampt. Zo zaten we gisteren een stukje in een taxi, en reden we lekker steady door rood. Vervolgens komt er een motoragent naast ons rijden, en roept tegen de chauffeur in het Spaans: 'Hee! Je rijdt door rood!' Waarop de chauf verontschuldigend iets mompelt en een handgebaar maakt, en de motoragent daarna vrolijk doorrijdt. Hoe anders dan in Nederland? Wonderlijk volk, die Zuid-Amerikanen!