Arequipa, Colca Canyon en Paracas

Zondagochtendvroeg, 6.30u, zaten we in de chillruimte van ons hostel in Arequipa: het Mangohostel. Helaas konden we vanaf 13u op onze kamer, dus hadden we weer behoorlijk wat tijd te overbruggen. Helaas valt er voor die nachtbussen echt geen ander alternatief te vinden... Maar als wij directeur zouden zijn van een busmaatschappij hier, dan zouden we het wel weten (gegarandeerd aankomst ná acht uur 's ochtends, desnoods met een gedwongen dutje ergens op een parkeerplaats!). Maargoed, niks aan te doen, het was weer eens vroeg en we waren weer eens lekker gesloopt. Na de halve ochtend semi-duttend door te hebben gebracht in de gezamenlijke ruimte van het hostel, kregen we om tien uur lekkere trek, en gingen we op strooptocht naar lekkers. We belandden in een soort (banket)bakkerij, erg vervelend, en hebben ons toen gelaafd aan allerlei Peruaanse lekkernijen: een soort biscuitsandwichjes met karamel ertussen, limoentaartjes, cakehoorntjes met slagroom en chocola, etc. Na deze schranspartij hadden we weer energie voor tien (wat wil je ook na die enorme hoeveelheden suiker) en gingen we op zoek naar een reisbureau waar we een tweedaagse tour naar de Colca Canyon konden boeken voor maandag en dinsdag. We werden weer met de meest shady deals bestookt. 
Voorbeeld nummer 1: shady meneertje: 'No but if you three beautiful ladies book with us, it is only 70 soles, not 100! No, 60 soles!' 
Wij: 'Ga weg griezel'

Voorbeeld nummer 2: 'Restaurant? You want restaurant? Here we have drinks'
Wij: 'Ja duh elk restaurant heeft drinks, ga weg griezel'

Maarrrr uiteindelijk lukte het ons om bij een bescheiden kantoortje, in het Spaans (!), voor de volgende dag de tour te boeken. Dit kostte wel weer moeilijk veel energie en tijd, zodat we besloten om lekker boodschappen te doen, te gaan koken en dan met de kippen op stok te gaan. Helaas was het koken ook nog wel even een dingetje. In Chili was dit in de hostels eigenlijk 9 van de 10 keer vet goed geregeld: een werkend gasstel, goede koelkast en chille pannen en ander kookgerei. In Bolivia was het drama. Zo hebben Marjo en Irene in Sucre toen ik ziek was geprobeerd pannenkoeken te bakken, maar na alle zes (!) de koekenpannen te hebben geprobeerd die allemaal aankoekten als een gek hebben ze het toen opgegeven en brood gegeten. Mede daardoor, en door het feit dat sommige hostels zelfs geen keuken hadden of amper kookgerei, én doordat uit eten gaan  er erg goedkoop is, hebben we het in Bolivia opgegeven om zelf te koken. In Peru was het tot nu toe ook nog steeds behelpen geweest (welgeteld 1x gekookt in een keuken waar we even later een rat (brrrrr) zagen lopen), maar de keuken van het Mangohostel was zo veelbelovend dat we weer een poginkje wilden wagen. Echter viel het toch weer tegen: er was geen olie te bekennen en de pannen waren bij nader inzien toch ietwat aan de kleine kant, waardoor onze pasta met heel veel groente toch ook ietwat tegenviel, omdat we niet alle groente in de pan gepropt kregen zonder het hele fornuis onder te spetteren en spatten. Gelukkig konden we na een grote schoonmaakbeurt van de keuken toch nog relatief vroeg naar bed.

De volgende ochtend werden we om 8u opgehaald bij het hostel voor onze tour naar de Colca Canyon! Dit is een Canyon die dieper is dan de Grand Canyon (op zijn diepst 3600 meter), met allerlei interessante dorpjes die we zouden gaan bezoeken. Kortom: een mooie laatste tour om te doen in Peru! We werden opgehaald door een hyperactief vrouwtje met een kunstzinnig kapsel met allerlei vlechten, waardoor we tot de conclusie kwamen dat deze mevrouw geen slaap nodig had. Ze kon goed Engels (ja, echt!), en was nogal praatgraag. Dit resulteerde in een waterval aan Spaanse informatie over van álles en nog wat, en daarna een herhaling van deze informatie in het Engels. Helaas (?) kan ik tegenwoordig goed genoeg Spaans begrijpen om alle informatie twee keer tot me te mogen nemen, zodat ik nu een expert ben op het gebied van vicuñas (familie van de alpaca en de lama maar dan NOT DOMESTICATED (dit heeft ze zeker 9x herhaald)), op het gebied van coca (minstens 10 blaadjes tegelijk in je mond stoppen anders heb je geen effect ervan), en hoogteziekte. Vooral over de combinatie van deze laatste twee onderwerpen kwam een uitgebreid (uitgekauwd, haha) referaat langs. Op praktisch elk punt waar we stopten, werd benoemd op welke hoogte we waren, hoeveel hoger we nog zouden komen en of je al moest beginnen met het kauwen van coca omdat je anders last zou krijgen van de hoogte. We kregen het idee dat mevrouw de gids een keer een dode op haar geweten had door hoogteziekte, zo lang ging ze erover door! En toen het zover was, brulde ze door de bus: 'AND NOW WE START CHEWING THE COCA! BECAUSE IT HELPS WITH THE ALTITUDE SICKNESS! START CHEWING NOW!' Verder best een aardig vrouwtje hoor. Alleen lichtelijk hysterisch. En we kwamen ook wel erg hoog, op 4950 meter, dus ergens had ze wel een punt.

De eerste dag van de trip viel eerlijk gezegd een beetje tegen; we reden via een paar nogal treurige dorpjes naar de vreetschuur waar we gingen lunchen (een buffet waar vooral een aantal Aziaten deden alsof ze in een stal waren tijdens voedertijd), en daar was ook ons hostel. 
Gelukkig hadden we beide facultatieve opties van het programma gekozen, en dus gingen we die middag nog naar hotsprings. Ze waren wel warm, maar kleiner dan een studentenkamertje in de wildernis zonder verdere faciliteiten of iets. Gelukkig hadden we al geen hoge verwachtingen, dus konden we best lekker chillen! En daarna gingen we nog avondeten met een 'dinershow': een Peruaanse band die speelde terwijl er kinderen en tieners in traditionele kleding gingen dansen. Dit leek ons superleuk, dus vol enthousiasme gingen we erheen, tot we de enigen van onze groep van 24 man bleken te zijn. Er waren welgeteld nog 10 andere mensen (van alle andere groepen die er ook waren), en toen werd het opeens een heel stuk ongemakkelijker haha. Ik had al 23x geroepen tegen Marjo en Irene dat ik écht niet mee ging dansen, en ja hoor, wie werd er meteen bij de eerste de beste gelegenheid uit het publiek gehaald? Si, Annabel was de lul. Achteraf was het echt hilarisch, maar op dat moment in zo'n grote zaal met maar een paar anderen toch wel behoorlijk ongemakkelijk. Gelukkig werden Irene en Marjolein later ook nog uit het publiek geplukt, zodat ik op mijn beurt helemaal in een scheur kon liggen. De foto's hiervan zijn niet zo heel scherp, maar ik denk dat er toch wel van af te zien is hoe tof het was.

Die avond gingen we vroeg naar bed, want de volgende ochtend werden we om 6u 's ochtends opgehaald om echt de Colca Canyon in te gaan, en daar condors te proberen te spotten. Deze ochtend heb ik omstreeks 7u vriendjes gemaakt met een alpaca genaamd Pepe, en hebben Irene en Marjo me ongeveer los moeten trekken omdat ik hem niet meer los wilde laten omdat hij zo lief en zacht was. Ik mis hem nog steeds (zie foto's).
Verder stopten we vóór het condors spotten alweer op 362 miljoen plekken, wat ik tactisch gezien niet zo slim vond, want tegen de tijd dat we op de condorspotplek waren vielen mijn ogen dus weer dicht. We hadden hier namelijk van half 9 tot half 11 de tijd voor, en tsja, als er dan in het eerste halfuur niks langs vliegt wil ik weer naar bed, haha. Uiteindelijk hebben we er wel een aantal gezien, waarvan 1 over onze hoofden heen scheerde, en dat was wel echt een mooi gezicht. Ze wapperen namelijk helemaal niet met hun vleugels, maar zweven echt langs op van die thermische warme luchtstromen die door de vallei heen waaien. En ze zijn ook echt GROOT, wauw. Het uitzicht was sowieso ook prachtig, we stonden op een plek 1600m boven de bodem van de Canyon dus dat was erg indrukwekkend.
De rest van de trip was vooral veel terugrijden naar Arequipa en slapen! Dus dat was relaxed (maar toch een beetje een gekke verdeling van activiteiten en autorijden over de hele trip, als je het mij vraagt).

Woensdag stond een ontdekkingstripje Arequipa op de planning, omdat het een hele mooie stad is met allemaal witte gebouwen en megagrote kerken en kathedralen en kloosters die we graag van binnen wilden zien. Helaas werd ik de nacht van dinsdag op woensdag weer goed ziek, dus bestond mijn woensdag vooral uit het bekijken van de binnenkant van mijn oogleden, in bed. Het was daarom ook niet echt een pretje dat we die avond de nachtbus hadden naar Paracas, van 19.00-07.20u. Gelukkig heb ik die reis overleefd, en toen we om 08.30u in ons hostel waren mochten we zelfs meteen op onze privekamer (we hadden opeens een upgrade gekregen: dikke prima, heel goed getimed hostel!). Toen ben ik m'n bed weer ingedoken en heb ik nog even heeeeerlijk geslapen.

Ons plan voor Paracas was vooral: nog even relaxen en bijbruinen, dus die middag gingen we lekker naar het strand! Marjolein en Irene wilden heel graag paragliden de volgende dag (vrijdag), dus hebben ze geregeld dat ze dat konden gaan doen. Ik voelde me helaas nog niet goed genoeg om de volgende dag joelend met een parachute en een kerel op m'n rug van een berg af te gaan rennen, dus die activiteit heb ik even overgeslagen. Ze moesten ook al heel vroeg 's ochtends weg, dus kon ik verder gaan met mijn koalakuur om beter te worden, en heb ik weer lekker uitgeslapen. Ik voelde me gisteren dan ook alweer een stukje beter en energieker, en we hebben de middag weer heerlijk op het strand doorgebracht.

Inmiddels is het zaterdagmiddag, en overmorgen vliegen we alweer naar huis!! Die laatste weken zijn echt als een gek voorbij gevlogen, wat een heel vreemd gevoel geeft. Tegelijkertijd lijkt het ook alweer een eeuwigheid dat we hier zitten... Tijd is echt iets geks. Ik heb gelukkig best wel zin om naar huis te gaan, en alle leuke lieve mensen die ik heb gemist weer te zien. En, zeker nu: weer gewoon alles te kunnen eten en drinken zonder argwaan :) Maar we gaan nog wel even genieten van de laatste dagen! Momenteel zijn we onderweg naar Lima in de meest luxe bus aller tijden (gigantische leren stoelen, tv-schermpje, lunch, airco, allesssss), en zijn we van plan vanavond lekker uit eten te gaan! En dan morgen nog een dagje Lima ontdekken, en 's avonds is het beauty night en gaan we lekker aanklooien met maskertjes en andere onzin, zodat we helemaal glimmend en glanzend en soort van schoon op Schiphol aankomen dinsdag!