Avonturen in Pucón, deel 2

Wederom een verhaal vanuit Pucón, en wederom geschreven op een (welverdiende) rustdag! Wat hebben we sinds mijn vorige blog alweer veel meegemaakt. Bij een reisbureau hebben we afgelopen maandag 2 trips geboekt, één voor dinsdag en één voor woensdag. Op dinsdag gingen we ´Hot Springs´ hier in de omgeving bezoeken. Helaas bleken deze ´Hot Springs´ gewoon een veredelde spa, dus dat viel enigszins tegen. Ons was namelijk verteld dat we naar een soortgelijke plek zouden gaan als de echte ´Termas Geometricas´ hier in de buurt: een soort natuurlijke jacuzzi met zo´n 15 verschillende baden, die ontstaan zijn in de rotsen. Maar dit mocht de pret niet drukken, want we hebben ondanks deze kleine teleurstelling enorm veel lol gehad op weg naar de veredelde spa. We stopten namelijk op allemaal ´leuke plekjes´ in de buurt, die we echt moesten zien. Zo was de eerste stop al na 2 minuten, we waren nog maar net de hoofdstraat van Pucón uit en dus nog op een steenworp afstand van ons vertrekpunt), en we stopten al bij een kneuterig bedrijfje dat nepbloemen verkocht. Toen keken we elkaar wel even aan, en iedereen kon ons zien denken: ´Eehm, wat voor tour hadden we ook alweer geboekt?´. Maar later werd het gelukkig beter: we reden over allemaal onverharde hotseknotsweggetjes naar een park waar allemaal watervallen waren met knalblauw/groen water, en ook mochten we rondkijken in een ´fish nursery´. Helaas kon niemand ons daar vertellen wat dat begrip precies inhield, en of het daadwerkelijk een plek was waar de vissen verzorgd werden of dat ze stiekem gewoon werden vetgemest voordat ze werden opgegeten. Ook werden we nog naar een meer in de buurt gebracht (Lago Caburgua, voor de geografen onder ons die het zouden willen opzoeken), erg mooi, met glashelder water en de chauffeur reed ons zo pardoes het strand op tot zo´n 2 meter afstand van het water. Dat was maar goed ook, want de hele dag stond in het teken van relaxen, vanwege de plannen voor de volgende dag...

Woensdagochtend om 05.55u ging namelijk onze wekker, omdat we om 06.30u vertrokken om de Vulcano Villarrica te beklimmen! Deze actieve vulkaan, van 2847 meter hoog, is echt dé toeristische attractie van de omgeving. Je kunt hem ook vanaf elk punt in de omgeving zien, met een schattig rookpluimpje boven de krater (hier kom ik later nog op terug, haha). Nadat we de avond van tevoren al een tikkie zenuwachtig onze ´gear´ hadden gepast (een geschikte jas en broek voor in de sneeuw, en dikke sneeuwdichte kisten), zaten we rond zeven uur ´s ochtends nog een tikkie zenuwachtiger in het busje dat ons, samen met 7 andere toeristen en 4 gidsen, naar de start van de klim zou brengen. Eenmaal aangekomen bij het beginpunt kregen we snel een pikhouweel (eeeh, wat moet je met zo´n ding?) in onze handen geduwd, en na een minimale instructie begonnen we aan het eerste stuk van de klim, tot aan het einde van de laatste skilift (die niet in werking was vanwege de harde wind). En die wind, ja, die was flink aanwezig. Het eerste halfuurtje klommen we nog over stenen omhoog, maar de wind liet al flink van zich horen. De gidsen hoopten dat de wind zou gaan liggen, want het inmiddels niet meer zo schattige rookpluimpje uit de vulkaan woei onze kant op, en vanwege de giftige stoffen in die smog kun je soms de top niet bereiken. Het tweede stuk van het eerste deel (ongeveer 45 minuten) was nog pittiger, we betraden namelijk de sneeuw, maar door de steilheid van het stuk en de wind werd je af en toe bijna omver geblazen. We zigzagden langzaam omhoog, maar het was al behoorlijk pittig, en dit was nog maar het eerste deel...

Na een pauze onder het hutje van de skilift gingen we weer verder, de gidsen hadden besloten dat het veilig genoeg was om het volgende stuk te gaan lopen. Dit stuk was 25 minuten, en we hadden als oriëntatiepunt een rots in de verte. Irene, Marjolein en ik hadden na het eerste stuk al even van gedachten gewisseld: manman wat was het zwaar, als het zo door zou gaan wisten we echt niet zeker of we de top wel zouden gaan halen. Gelukkig waren de volgende 25 minuten redelijk te doen; niet al te steil, niet al te winderen, en de sneeuw was vrij stevig dus wegglijden viel gelukkig mee. Bij de rots besloten de gidsen dat het nog steeds veilig was, dus dat we weer een stuk zouden gaan lopen, ditmaal van 45 minuten. Ondertussen was het ongeveer half 11 ´s ochtends, en waren we met zijn drieën aan het kanen alsof we 3 weken niet gegeten hadden. We verbrandden zo enorm veel energie, dat we het bijna niet bij konden eten en drinken! Daarnaast was het zwaar, maar het stuk van 45 minuten ging eigenlijk net zo steady als het stuk van 25 minuten, dus dat was prima te doen.

Na de 45 minuten lopen gingen we pauze houden op een steil stuk van de vulkaan, en als je omhoog keek zag je dat het alleen nog maar steiler zou gaan worden. We moesten tijdens deze pauze een gat hakken in de helling met onze pikhouweel, daar onze backpack in leggen en op de backpack gaan zitten (zodra dat ding gaat glijden ben je hem METEEN kwijt). We waren inmiddels al zo ver geklommen, het uitzicht was echt bizar mooi: we konden de hele omgeving zien, overal vulkanen en bergen, de meren in de buurt, de dorpen en steden en de strakblauwe lucht en de zon... Dat was echt fantastisch. O ja, en de pikhouwel was inmiddels een voorwerp van zowel haat als liefde geworden. Liefde wanneer je weer eens weggleed en heeeeeel blij was dat je net je pikhouweel in de berg had gepord, zodat je jezelf op kon vangen met je armen, en haat omdat het ding toch wel zwaar was om mee te sjouwen en hij af en toe opeens een meter de sneeuw in zakte, waardoor je juist weggleed in plaats van jezelf zekerde. 

Het laatste stuk, daar zijn eigenlijk geen woorden voor. Het was ZO ONTZETTEND ZWAAR. Vanaf het moment van het gat graven voor de backpack bij de pauze tot het moment dat we boven waren (spoiler: we hebben het dus gehaald) werd de vulkaan alleen maar steiler. Zo steil dat Irene en ik tegen elkaar zeiden dat we vast in een soort omtrekkende beweging de berg op zouden gaan lopen, ´want hier kunnen we echt niet omhoog´. Nou, dat kon dus wel. En hoe. Het was echt bizar. In woorden is het niet uit te leggen hoe steil de vulkaan was, en in beelden eigenlijk ook niet, maar het was alsof je voor een rotswand stond die gewoon loodrecht omhoog ging. Af en toe vond ik het verschrikkelijk eng, vooral als er weer een kneiterharde windvlaag je uit balans bracht, je voet weggleed of een combinatie daarvan. Op zo´n moment was het gewoon in een dom tempo in de voetstappen van je voorganger stappen, en niet nadenken wat je aan het doen was (en al helemaal niet naar de zijkant kijken, waar je helemaal niks van steun zag en alleen maar een megasteile helling naar beneden zag gaan). Daarnaast waaide af en toe een lading hagel in je gezicht waar je u tegen zegt, kortom, de omstandigheden waren ons niet echt gunstig gezind. Gelukkig draaide de wind enigszins, waardoor de smog grotendeels niet op ons af kwam en we wel de krater zouden gaan halen (als we dat lichamelijk en mentaal aan konden tenminste, en we nog niet van de berg af waren gegleden). Het was nog zo´n anderhalf uur lopen naar de top, en die anderhalf uur zijn we doorgekomen door elkaar omhoog te coachen en te schreeuwen. Het is niet te beschrijven hoe zwaar en tegelijk bijzonder dit was, en toen we eindelijk bovenop de vulkaan waren was de ontlading enorm.

Bovenop de vulkaan hebben we snel wat foto´s gemaakt, omdat we vanwege de smog niet al te lang boven konden blijven. Dat deze smog slecht voor je was, merkten we meteen omdat er af en toe toch een vlaag onze kant op waaide. Meteen begonnen je longen en je keel als een gek te prikken, en smaakte het in je mond alsof je een slok benzine had genomen. Gelukkig hadden we in onze backpack ook zuurstofmaskers zitten, voor als het echt te erg zou worden (in ons geval waren ze gelukkig niet echt nodig). Helaas konden we geen lava zien, omdat er teveel smog was, maar het uitzicht was alsnog fantastisch, en daarnaast ook de opluchting en trots dat we het helemaal tot de top hadden gehaald.

Daarna begon ook weer een groot avontuur: de vulkaan weer af. We moesten een extra beschermende broek aantrekken, en daar een sleetje aan vastbinden (zo´n klein schep-achtig sleetje). Vervolgens moesten we op de berghelling op ons sleetje gaan zitten (we begonnen dus meteen op het allersteilste stuk), kregen weer een minieme uitleg over hoe we moesten remmen met onze pikhouweel, en toen moesten we naar beneden met de slee! Het eerste stuk gingen we veeeel te hard en hadden we totaal geen controle haha, maar gelukkig was er niets of niemand dat we konden raken behalve elkaar dus dat scheelde weer. Toen het wat minder steil werd en we het wat beter onder controle hadden, was ook dit weer fantastisch om te doen. Je glijdt gewoon een berg af terwijl je zicht hebt over Chili en Argentinië, hoe geniaal is dat?! Binnen een mum van tijd, voor ons gevoel tenminste, waren we weer beneden, en konden we eigenlijk al niet meer geloven dat we bovenop de vulkaan hadden gestaan, en het alledrie helemaal hadden gered! Het was echt een fantastische ervaring, en was alle angstige momenten meer dan waard. 

Pfoe, de spierpijn is er inmiddels wel enorm ingehakt, en we zijn enorm blij dat we vandaag een rustdag hebben ingelast. Het is hier vandaag ook weer stralend blauw, graadje of 27 en ons hostel zit op 200 meter van een kneiterkoud meer: kortom, goed uit te houden hier! Nu ga ik even snel nog een paar foto´s uploaden voordat mijn tijd in het internetcafé erop zit, en dan schrijf ik binnenkort vast wel weer iets!