Wildlife en prachtige natuur in La Serena

Wauw, wat hebben we de afgelopen week weer prachtige dingen meegemaakt! Afgelopen woensdagavond kwamen we aan in La Serena, weer een stukje verder naar het noorden van Chili. Ook La Serena ligt aan de kust, en dat hebben we geweten; de trip ernaartoe was schitterend, met de mooiste uitzichten over de oceaan! En op een gegeven moment lagen er zelfs 8 zeeleeuwen op een straathoek bij de zee in een stadje waar we doorheen reden, heel bijzonder om te zien. 

Donderdag was weer een uitzoekdag: we wilden namelijk op vrijdag pinguïns gaan spotten in het Humboldt National Park, een paar eilanden voor de kust, ongeveer 100 kilometer naar het noorden. Verder wilden we eigenlijk ook nog een tour doen door de Elquivallei, wat mooi op zaterdag zou kunnen, en dan zaterdagavond de nachtbus richting Calama/San Pedro de Atacama. Kortom; genoeg om uit te zoeken en te boeken!
Toen dat allemaal gelukt was, zijn we lekker naar het strand gegaan. Daar ploften we om drie uur neer en zijn we meteen in slaap gevallen, wat bij Irene en Marjolein resulteerde in aardig wat rode lichaamsdelen. Om zes uur werden we wakker, en besloten Irene en ik nog even een plonsje te wagen. De golven waren gelukkig iets rustiger dan in Viña del Mar, dus was een stukje zwemmen wel mogelijk. 

Het regelen en uitzoeken was allemaal gelukt, en daarom stapten we op vrijdag om negen uur 's ochtends in een krakkemikkig lokaal busje, onderweg naar Punta de Choros, waar we een boot konden nemen naar de pinguïn-eilanden. Het was ongeveer 2 uur rijden, waarvan 1 uur dwars door een woestijngebergte zonder verharde weg. Gelukkig overleefde het rammelende busje deze trip, en stonden we aan het eind van de ochtend op een koude en mistige pier, waar we afgeleverd werden bij een chagrijnige vrouw. Ze was niet blij, überhaupt niet, maar ook niet met het feit dat we geen Spaans konden, en dus werden we snel in de Europese groep gegooid met een hele leuke gids die gelukkig Engels kon! Iedereen blij. 
Vervolgens moesten we in de boot klimmen, wat best een karwei was gezien de goed aanwezige golven, en het feit dat het een niet al te stevig bootje was (zonder kajuit of iets). Daarna gingen we met een sneltreinvaart (speedboatvaart) op naar het eerste eiland, waar we zoveel moois zagen! We mochten het eiland niet op, dus zijn er met de boot omheen gevaren, en we zagen de mooiste rotsformaties, planten, en stranden, én... PINGUÏNS! Heel veel pinguïns, die lekker hun ding deden, op de rotsen, in het water, op elkaar... Fantastisch om te zien! En het werd nog beter, want we zagen ook nog een paar zeeleeuwkolonies op rotsen liggen en luieren, en twee otters en pelikanen! En daarna gingen we proberen dolfijnen te spotten en we hadden zoveel geluk, want vrijwel meteen zagen we 6 bottlenose dolfijnen! Deze waren zeker niet verlegen, want ze bleven rond onze boot zwemmen en waagden zelfs af en toe een sprongetje! Wederom fantastisch om te zien. 
Op het moment dat we naar het volgende eiland wilden varen, was er iets verder op open zee opeens nog een school (kudde? Roedel?) dolfijnen, van een ander soort, dus ons bootje schoot er als een gek achteraan! Helaas iets te hard, waardoor onze motor opeens total loss was op open zee. We deinden mega op en neer, en ondertussen waren de gidsen aan het timmeren op de motor, maar nee, hij was definitief kapot. Een ander bootje kwam ons toen redden, en daarna zijn we als een soort vreemde catamaran verder gevaren op halve kracht. Uiteindelijk bereikten we het land weer, en kwamen we in het krakkemikkige busje weer veilig thuis, met prachtige herinneringen!

Ennnnn de volgende dag zijn er weer hele mooie herinneringen gemaakt! We gingen met een tour naar de Elqui vallei, richting de Argentijnse grens. In dit gebied is de cultuur erg rijk, en hebben we allerlei verhalen gehoord van een jongen van onze leeftijd die speciaal als gids voor ons ingehuurd was vanwege ons gebrekkige Spaans. Zo vertelde hij ons over Gabriela Mistral, een Chileense Nobelprijswinnares van de literatuur, en haar leven in de vallei. Ook hebben we verschillende mythes gehoord over de geesten van de vallei (oeeehhhh spannend) en weer hele mooie uitzichtpunten bezocht. En we hebben pisco, de nationale sterke drank, geproefd bij een piscobrouwerij! Niet echt lekker, maar dit moesten we wel een keer gedaan hebben in Chili natuurlijk! En we hebben geluncht in een restaurant waar werd gekookt met de warmte van de zon, in een soort megagrote vergrootglazen. Ook hier moesten de Chileense lokale gerechten geproefd worden, en de lokale kippensoep en de geit smaakten erg goed!

Die avond namen we laat de bus, en dat was helaas een klein dramaatje... De bus zou om 23.30u vertrekken, wat al een latertje was, maar de bus had ongeveer een uur vertraging (wat nergens aangegeven stond, dus het was wachten in onzekerheid). Gelukkig zaten we wel veilig op een druk busstation, alleen was het wel wat koud en vervelend. Helaas bleek ook dat de bus helemaal volgepakt zat met spullen van andere mensen, dus moesten we onze backpacks ook meenemen naar onze plekkies, en zaten we toen als sardientjes in blik in de bus naar Calama (15 uur lang). En eenmaal in Calama kon niemand ons vertellen waar het busstation was naar San Pedro de Atacama, dus daar hebben we ook nog 1,5 uur bepakt en bezakt rondgelopen... Maar uiteindelijk vonden we de bus en kwam alles goed!! Blijdschap alom! Maar dit was wel een zware, vermoeiende reis. Gelukkig is de plek waar we nu zijn ook heel vet (en droog en warm, hier in de woestijn), maar daarover later meer!